LAST WEEK!!

Maandag werd ik helaas wakker met ontzettend veel pijn in mijn oor. Ik loop al wel een paar weken te kwakkelen met die dingen maar dit was het ultimatum. Dus maar weer aan de pijnstillers en oordruppels en proberen om een paar uurtjes slaap in te halen. Geen werkdag dus voor mij. Ik heb de dag lekker rustig doorgebracht. Beetje lezen, chatten en vooral slapen ondanks de hitte.

Op het moment is het vreselijk warm in Ghana omdat de harmattan er aan komt. Dit is het droog seizoen, dan komt de wind vanuit de Sahara en dat maakt dat de zon heel erg brand en vooral dat er veel fijn stof rond dwarrelt in de lucht.
S’ middags heb ik even Comfort geholpen met de boodschappen voor het avond eten, uiteraard aten we weer fufu. Ik maak daar nu elke keer geintjes over maar ze snappen de hint nog steeds niet!
Voordat ik kon gaan beginnen met pumpen besloot ik om toch nog , voordat ik weg ga, de paw paw boom te trotseren. Altijd al willen doen. Dus gevraagd aan felix hoe ik dat moest doen. Nou hij deed het wel even voor. Slippers uit en binnen tien tellen hing hij boven in de boom. Nou geloof me, onze voeten zijn daar niet voor gemaakt. Ik heb geprobeerd tot ik een ons woog maar verder dan een voet tegen de boom kwam ik niet. Dus dan maar met een beetje hulp. Met behulp van een tafeltje ben ik dan uiteindelijk op blote voeten in de boom geklommen. De foto’s volgen.
Op het moment voelde het alsof ik heel hoog zat, maar bij het terug zien van de foto’s leek het helaas nergens na. Tja en dan sta je dan in een boom…. En toen moest ik nog terug. Met lichte paniek omdat ik niet meer bij het tafeltje kwam heeft felix samen met nog een buurjongetje me uit de boom gekregen! Wat een held!
Ook leuk dat het hele dorp was uitgetrokken om mij te zien in die boom. Nog leuker dat het hele dorp op de grond lag van het lachen, heb ik in ieder geval wat goeds gedaan vandaag.

Dinsdag mijn laatste dag in het Justab. Bij aankomst was het weer eens bijzonder rustig op de afdeling dus dan maar naar het lab. Blijkt dat daar vandaag maar liefst 6 werknemers werken. Zo heb je er geen en zo een hand vol. Maar goed als je moet kiezen tussen 34 graden of 20 graden dan is de keuze snel gemaakt. Dan maar hangen in het lab en beetje kletsen over het leven. En om nog mijn ervaring te vergroten heb ik nog een aantal aders mogen aanprikken en zelfs een baby bleef dit keer niet ongedeerd.. sorry. Maar goed wees niet bang, na bloed afname wilde ik het kind troosten maar vergat de insteek goed af te drukken. Dus dat resulteerde in een rood uniform!! Zo panisch als ze hier kunnen zijn werd ik meteen verbannen en moest ik per direct mijn uniform uitwassen want er kunnen wel bacteriën inzitten. ( dat ze bloed prikken zonder handschoenen en ook verwerken daar denkt niemand aan bacteriën). Maar goed dan mijn even mijn jurk uitwassen en vervolgens weer half nat aangetrokken..

Al met al een rustige dag. En besloot ik om 2 uur mijn dag af te sluiten en dus iedereen gedag te zeggen. Ook weer een aparte gewaarwording hoor. Je kan komen met de noorderzon maar ook zo weer weg gaan. Geen hand ,geen knuffel of bedankje. Enkel een kleine doei of oke. Een enkeling wist nog voor fatsoen uit te brengen god bless you maar daar bleef het wel bij. Ach ja het zal de Ghanese cultuur wel zijn.

Omdat het de week van het afscheid nemen is, ben ik ook even langs Seth van de lodge gegaan. Samen hebben we even lekker rijst gegeten en vervolgens nam hij me mee naar een set van slechte Ghanese film (vind ik!). Uiteraard wilde ik even foto’s maken maar dat werd niet echt gewaardeerd. Binnen tien seconden stond er een boze producer voor mijn neus hoe ik het in mijn hoofd haalde om zijn acteurs te fotograferen aangezien ze heel beroemd zijn. Nou prima dacht ik, dan niet dan wis ik ze meteen. Maar dat was ook niet goed, want een blanke die zijn acteurs fotografeert kan nog wel eens voordelen opleveren. Dus vervolgens werd mij even zo lang en breed uitgelegd hoe de procedures gaan, (vooral via via via toestemming vragen) om daarna mee genomen te worden op de set en met bijna iedere speler op de foto te moeten. Pff hoe bedoel je ik wil laten zien wie en wat ik ben. Bij thuiskomst heb ik meteen mijn foto’s laten zien. En de jeugd werd helemaal leip bij het zien van de foto’s aangezien ik met een beroemde Ghanees op de foto sta. Poppenkast dus!!

Deze avond had ik niet zoveel zin om te helpen met koken, dus bedacht ik me dat het wel eens tijd werd om eindelijk eens die veel belovende emmer water te gaan halen, op mijn hoofd! Dus samen met Felix naar de put om vervolgens met een emmer vol water op mijn hoofd terug te lopen. Nou de eerste emmer verliep vlekkeloos, (alhoewel mijn nekwervels wel wat ingezakt zijn) maar ik mag niet klagen. De tweede ging met ondersteuning van een doek gevouwen in een rondje. En dan lopen met een hand op de emmer. Je raad het al, dat werd een hoop geklotst en geklieder en resulteerde in een zeiknatte steph. Ondanks dat, toch twee keer gelopen met een volle emmer water op mijn hoofd. Comfort vindt me met de dag meer een echte Ghanese vrouw.

Woensdag ben ik samen met Marlies naar het Winneba hospital gegaan. Het winneba hospital is groter dan het justab en beschikken zelfs over twee operatie kamers, een ehbo en drie afdelingen. Het was erg leuk om in een groter ziekenhuis rond te lopen en de faciliteiten die zij beschikken te mogen bewonderen. Vergeleken met Nederland blijft het bizar dat dit mogelijk is. Maar voor ghanese begrippen is het heel wat. Ik hoop dat ik gauw wat foto’s kan plaatsen zodat jullie ook een beeld bij het verhaal hebben.

Donderdag ben ik samen met de andere meiden naar Accra gegaan om mijn visum op te halen. Na een trip van 1,5 uur eindelijk aangekomen op plaats van bestemming en wat blijkt, na vier weken was mijn visum nog steeds niet klaar. Ongelofelijke en wat een onmacht. Je merk dan wel dat er behoorlijk wat corruptie bestaat in Ghana want tja wat begin je nou? In Nederland had dit echt nooit kunnen gebeuren. Maar goed eerst maar even proberen om met een smoes mijn visum te krijgen. Daarop kon ik wel mijn paspoort krijgen maar geen visum. Dan maar Robert bellen, ook die kon helaas weinig betekenen voor me. Tja daar sta je dan, met werkelijke lege handen en geen poot om op te staan. Hoe erg kan je balen en hoe machteloos kan je je voelen. Om de frustratie een beetje te verzachten zijn we maar even gaan lunchen bij het coconut hotel (lekker prijzig) om vervolgens met een taxi weer richting het centrum van accra te gaan maar wel voor een goedkope prijs aangezien we vrijwilligers zijn en dus niet veel geld hebben

Vrijdag mijn laatste keer richting Kasoa en kantoor om mijn laatste report te schrijven. Uiteraard stond ik daar voor een dichte deur. Gelukkig kwam niet gek veel later Marlies ook dus konden we gezellig samen wachten. De afgesproken tijd met Robert van 9.30 uiteindelijk tijd dat hij arriveerde 11.00 Nou lekker hoor dat wachten. Gelukkig laatste keer. Maar goed, Robert was er dan wel maar hij had geen sleutel van zijn kantoor. Dus dan maar buiten op het stoepje even kletsen en afscheid genomen. Daarna zijn we even “lekker” naar de nieuwe markt geweest. Met een graad of 39 door allerlei kleine straatjes met te veel mensen, te veel geuren vooral vieze geuren, en te veel mensen die aandacht van je willen. Dus maar gauw de benodigde cadeautje voor mij gastgezin kopen en dan maar gauw naar de pizza waar we hadden afgesproken voor aan afscheidsdrankje.
Helaas voelde ik me niet zo lekker dus werd de afscheidsborrel een korte stop om zo snel mogelijk terug te gaan en in mijn bed te gaan liggen.

Uiteindelijk bleek het dus dat ik malaria had, lekker balen zo aan het einde van mijn periode hier. Dus gauw iemand naar de apotheek gestuurd voor pillen, maar wat bleek die waren op. Dan maar pillen innemen voor zwangere vrouwen die wel minder sterk zijn. Maar iets is altijd beter dan niets.
De nacht was verschrikkelijk om maar niet al te veel in details te treden. De volgende dag voelde ik me gelukkig wel beter en kon ik een van die meiden optrommelen om even de juiste pillen voor me te halen.

Van de zaterdag heb ik niet veel mee gekregen, heb veel geslapen en vooral de wereld van een horizontale kant bekeken. Had mijn laatste weekendje toch wel anders voorgesteld.

Gelukkig voelde ik me zondag ochtend best prima eigenlijk. Wel nog zwak met een draaiende maag maar ach als dat alles is. Vandaag zou alles in teken staan van mijn laatste dag + nacht bij mijn gast gezin. Ik had van de week al gezegd dat ik vandaag alles zou bereiden qua eten en wilde er een gezellig dagje van maken. Ik had vrijdag nog wat cadeautjes gekocht voor de directe fam en besloot deze maar zo vroeg mogelijk te geven zodat het nog rustig is en niet iedereen me aan staat te kijken met een blik: en ik dan?
Voor Comfort een stuk stof voor een jurk, voor old man een fles drank, felix een nieuwe schooltas, Gloria een buikketting en oorbellen en voor Nyamo een bijbel. Dankbaar werden mijn cadeautjes in ontvangst genomen en uiteraard werd er 100 keer GOD BLESS YOU gezegd. Nou als mij nog wat overkomt de aankomende 20 jaar dan weet ik het ook niet meer.

Om de familie een tevreden maaltijd te bezorgen had ik besloten om maar fufu met pindasoep te maken. Hun blij met de fufu ik met de pindasoep en als kers op taart met kip! Dus samen met Comfort de ingrediënten gekocht. Vond het best prijzig voor Ghanese begrippen en kon me ook niet voorstellen dat ze elke dag zoveel geld uitgeven aan het avond eten. Maar goed alles voor een gezellig laatste avondje. Samen met comfort heb ik de soep bereid en de fufu gepumpd.

Tijdens het pumpen van de Fufu werd ik nog verrast door een van de dorpelingen die een aap heeft gekocht. Ik had hem wel gezien zaterdag maar was toen te zwak om er wat aandacht aan te besteden. Dus sóchtends was ik wezen kijken maar helaas geen aap. Balen uiteraard want ik had hem graag willen zien. Maar gelukkig begreep hij de hint en kwam hij dus s’middags met zijn aap aan een ketting bij me langs. Zo leuk zo’n beest, zou er zelf ook wel een willen hebben hoor!

En tja toen was het 6 uur, ik geloof dat het hele dorp mee kwam eten. Zelfs mensen die ik niet eens gezien had. Dat was niet echt de bedoeling en meteen bekroop me het gevoel dat ik behoorlijk misbruikt was! Ik begreep dus nu ook waarom het zo prijzig was… Gatver wat balen. Later bleek ook nog dat Felix geen eten had omdat het op was, maar daar heb ik nog wel een stokje voor kunnen steken.

Je begrijpt gezellig avondje is het niet meer geworden. Ik was blij dat iedereen weer gauw vertrok na het eten en ik me rustig kon gaan voorbereiden op mijn laatste nacht. En ja wat was ik blij dat het mijn laatste nacht was. De normen en waarden zijn hier zo anders en delen is hier echt letterlijk delen. En wie het eerst komt wie het eerst maalt… Pff wat een cultuur.

Maandagochtend ben ik lekker alleen naar krokobite gegaan. Heerlijk rustig zitten op de veranda van mijn huisje en me beseffen dat het avontuur dan echt voorbij is. Pff ongelofelijk! Zo kijk je er een jaar naar uit, zo zit je te janken dat je naar je huis wilt en zo zit je dan te wachten op de liefste!!

Nu gaat onze vakantie beginnen, ik heb er veel zin in om hem weer te zien! En samen de mooie dingen te gaan bekijken van Ghana. Maar ook heb ik erg veel zin in om weer terug naar huis te gaan en mijn leven weer verder op te pakken. Lekker in een normale cultuur waar ik de normen en waarden meestal snap en waar ik me thuis voel. Lekker genieten van een goede douche en een goede maaltijd en vooral een goede bank!!

Ik hoop jullie op de hoogte te kunnen houden tijdens onze reis, maar jullie zullen begrijpen dat na twee maanden ik wel graag wat meer tijd steek in Ricardo dan in mijn blog ;P

Tot gauw!

Veel liefs
Steph