Ghanese cultuur versus N-hollandse nuchterheid

13- 21 Oktober

Vrijdag ging het niet lekker met een van die andere meiden. En zaterdag besloot ze om naar Kasoa te gaan naar het ziekenhuis. Dus ben ik daar heen gegaan want alleen is ook zo alleen. Na lang wachten bleek dat ze malaria had opgelopen en dat ze opgenomen moest worden. Wat een domper was dat zeg. Hoe kut kan je je voelen. Dus besloten om maar bij haar te blijven tot eind van de middag. Helemaal niet erg, lekker cool, beetje ghanees voetbal gekeken. Even een rondje over de markt en gewoon lekker zitten en niks doen of horen.
Vond het erg vervelend dat ik toch maar terug moest naar mijn gastgezin. Zo vervelend om haar daar alleen te laten terwijl ze goed ziek is. Pff dat viel even niet mee en toen besefte ik maar al te goed hoe veel je op elkaar aangewezen bent als het gaat om dit soort dingen.

Zaterdagavond nog even de kids van het dorp een verhaaltje verteld, dit keer werd het schrek. Ze kunnen er aardig om lachen dus dat is wel leuk om te zien. Ze horen liever voetbal verhalen maar naar tien keer het zelfde soort verhaal is er geen aardigheid meer aan.

Na een slechte nacht ben ik vroegop gestaan en probeerde ik annemiek te bereiken. Helaas geen gehoor. Dat zat me totaal niet lekker. Dus ik snel mijn eigen gewassen en nerveus mijn was gaan wassen, aangezien ik dat belooft had en het ook wel aardig nodig was. Gelukkig zag Comfort mijn ongerustheid en beveel mij om te gaan naar kasoa en dat Gloria mijn was wel verder kon wassen. Dat was erg fijn. Dus meteen richting Annemiek die nog heerlijk lag te slapen. Wat een geruststelling. Samen hebben we nog even de zondagochtend door gebracht. Even naar de lodge geweest en lekker pizza gegeten. Nou dat was wel lekker hoor. Het duurde een uur maar goed na iedere dag Fufu smaakt alles wat anders is lekker. De rest van de dag wat gerust en huishoudelijk taken gedaan.

Heb deze week twee dagen door gebracht in the Justab. Waarvan 1 dag in de scan room, waar ze voornamelijk zwangere vrouwen zien. En 1 dag op de ward (afdeling). De communicatie met de patiënt blijft een bizar iets hier. Ze communiceren gewoon totaal niet. Vertellen niet wat ze doen. En als ze wat vertellen bv dat iemand een miskraam heeft, wordt dat even tussen neus en lippen door verteld. Verder geen andere informatie over nazorg of andere belangrijke informatie. Wat ik ook erg opvallend is hier, is dat de patiënt zo weinig weet van haar/zijn eigen lichaam. En dat er eigenlijk heel weinig interesse voor is. Zo liet de arts de scan van de embryo zien aan een meisje van 20 die niet kon geloven dat ze zwanger is. En dacht dat het maar een lang aanhoudende buikpijn was.

Ik heb ook een besnijdenis van een jongetje gezien. Voor de heren onder ons…. Zou dit stukje even overslaan. Het hele gebeuren leek namelijk wel een veredelde hobby van een van de verpleegkundige. Gewoon in haar gewone kleding voerde ze even haar handeling uit. Zonder verdoving zonder moeders erbij. Het jongetje was denk 3 maanden ofzo. Maar goed eerst even een goed stuk vel zoeken. Deze lekker lang vast knijpen met een kocher. Super pijnlijk natuurlijk. En daar kwam ze hoor met der hobby schaar… zo topje eraf alsof het niets was. Kind huilen als een speenvarken en ik de beentjes maar proberen uit elkaar te houden terwijl ik ondertussen het ook even niet meer had. Na deze rigoureuze verwijdering kwam het bijwerken.. ik zal jullie de details besparen. Je snapt het bloede als een rund, maar gelukkig had de verpleegkundige nog wat lidocaine om het bloeden te stoppen, dat het ook verdovend werkt en misschien wel aardig is om het voor de behandeling te doen, was niet bij der op gekomen. Na dit hobby kwartiertje ging alles (topje en al) gewoon de prullenbak in bij de rest van het papier en dergelijke. Weer een hele ervaring dus.

Ondertussen heeft Sophia (een van de zussen hier) mijn jurk gemaakt. Hij is erg mooi geworden. Het is echt een traditionele jurk. Dus dat betekent zondag weer naar de kerk. Ik hoop gauw een foto te kunnen plaatsen.

Woensdagochtend heb ik voorlichting gegeven over HIV. Erg leuk onderwerp om te bespreken aangezien het nogal taboe is. Dus ik begon met een aantal schokkende feiten over HIV in ghana. Nou daar kreeg ik wel wat aandacht mee hoor. De kinderen zijn hier super enthousiast wat zich uit met een klas van 46 kinderen in en hoop lawaai. Dus naar een half uur was ik bekaf en wel klaar met onderwerp. Over twee weken ga ik weer en dan doe ik een andere klas.

Ondertussen zit ik hier al drie weken. De tijd gaat hard, alhoewel ik soms de tijd wel voorbij kan kijken. Het leven hier begint al aardig te wennen, en zijn zelf momenten dat ik het koud hebt. Soms heb ik het gevoel dat ik op een hele foute camping zit. De mensen lopen hier met rolletjes wc papier onder hun arm en lopen de hele dag in hun nachtjapon met hun haren in de krul. Tenzij het zondag is, dan trekt iedereen zijn mooiste jurk/ pak aan. Ik begin al een aardig beeld te krijgen van de Ghanese cultuur, en kan me dan ook wel aardig aanpassen al zeg ik het zelf. Zo eet ik dus iedere avond met mijn hand. Uiteraard wel met rechts want links is vies daar veeg je je kont mee af. Was ik me twee keer per dag met mijn emmer, mini emmer, handdoek en doek om mijn lijf loop ik twee keer per dag naar de badplaats. Sóchtends met een opkomende zon en sávonds onder een heldere sterrenhemel. Ik draag sinds deze week ook een ketting rondom mijn heupen, dit dragen alle vrouwen vanaf geboorte en brengt je geluk en gezondheid. Nou dat kan ik wel gebruiken hier ;). Ik zeg hier iedereen goedendag en vraag meteen hoe het gaat met die degene. Niet echt gebruikelijk in amsterdam maar hier ken ik ondertussen het hele dorp. Gek genoeg zegt iedereen dat het goed gaat. Dus of het een gemeende vraag is.. ik betwijfel het.

Er lopen hier veel mensen rond met grove littekens in hun gezicht. Dit behoort tot sommige stammen. Of als een vrouw meerdere keren een miskraam heeft gehad dan krijgt het kind wat het wel overleefd het aantal miskramen op zijn slapen gekerfd. Geen fraai gezicht hoor. Sommige hebben hele strepen over hun gezicht dat slaat dan op de macht die diegene heeft. Al met al het is soms een behoorlijke poppenkast hier.

Donderdag ben ik dan eindelijk op outreach geweest. We zijn naar New papase geweest een klein dorp hier verderop. Dus met mijn wandelschoenen aan en rugzak op was ik klaar voor vertrek. Wat blijkt… ze nemen tegenwoordig gewoon de totro. Dus daar ging mijn plan. Wellicht als ik volgende week naar het andere dorp ga dat we dan wel veel moeten lopen. Maar goed al met al was het erg rustig. Heb ong. 10 kinderen gezien die gewogen moesten worden en sommige wat vaccinaties kregen. Ik hoop dat de andere dorpen drukker zijn en dat ik mijn goed bedoelde actie nog kan uitvoeren. Uiteraard houd ik jullie op de hoogte hiervan.

Sávonds heb ik lekker rijst gegeten. Wat was ik daar aan toe zeg. Na twee weken alleen maar fufu gegeten te hebben kwam dit als een geschenk uit de hemel. Omdat ze niet zoveel zin had om te koken werd maar de uit Nederland meegebrachte rookworst in de rijst gedaan.
Afgelopen zaterdag ben ik mee gegaan naar een bruiloft van een van de peetkinderen ofzo van Comfort. We zouden om 9 uur vertrekken had comfort tegen me gezegd. Maar eigenlijk bedoelde ze dat we er om negen uur aanwezig moesten zijn. Dus ik gauw wassen en mijn jurk halen. Wat blijkt is de naaister niet thuis, ze was met mijn jurk en al naar Kasoa om dat ze nog wat er aan moest doen. Dus flink in de stress. Dit soort dingen trek ik al slecht in Nederland laat staan hier. Dus Comfort zei dat ik maar een andere jurk moest aantrekken diegene voor de kerk. Maar ik wist dat die veel te warm is dus die wilde ik niet aan. En mijn andere jurk die ik had laten maken vond ik niet echt geschikt voor een bruiloft. Je raad het al.. helemaal in de stress. Gelukkig had Lativa het nummer van de naaister en heeft die per direct naar huis laten komen met mijn jurk. Kwart voor negen kwam ze aan. Gelukkig zat de jurk wel goed, dus konden meteen gaan. Eenmaal in winneba aangekomen naar een uur reizen wist Comfort niet precies waar de bestemming was. Dus in Winneba een taxi genomen die ons vervolgens helemaal de verkeerde kant op heeft gebracht. Al met al kwart over 11 aangekomen in de kerk. De ceremonie en dergelijke was allemaal al voorbij. Dus heb een klein stukje van het kerk gedeelte mee gemaakt. Eerlijk gezegd lang genoeg hoor! Die houten bankjes zijn totaal niet geschikt voor mijn Hollandse kippekontje. Na het kerk gedeelte kwam het foto moment. Uiteraard moest ik ook op de foto. Sta je dan bij de bruidegom en bruid die je nog nooit gezien hebt. Daarna zijn we met alle gasten gaan eten in een schoolkantine die ze omgebouwd hadden tot feestzaal. Niet dat het er gezellig uitzag hoor, de plastic stoeltjes en tl licht zorgen nou eenmaal niet echt voor een beetje gezelligheid. Om vier uur was ik er wel klaar mee, en wilde ik graag naar huis. Gelukkig beschikt Comfort over een bepaald moederinstinct dus die snapte dat ik graag naar huis wilde. Helaas was het een grote chaos op de weg en kwamen we pas half 7 thuis. Helemaal gesloopt maar voldaan.
Ook zondag heeft gezorgd voor een hoop nieuwe ervaringen. Uiteraard begon de dag met een bezoek aan de kerk. En dit keer geheel in stijl. Het hele dorp rukte uit om mij te bewonderen in mijn Ghanese jurk. De kerk was net zoals vorige keer weer een hoop dans en gezang. Helaas zijn de boxen niet van beste kwaliteit dus na een half uur had ik het eigenlijk wel gehad. Maar helaas duurt deze rit maar liefst 2 uur. Na het bezoek ben ik even gaan kijken bij de opening van een nieuwe club. De emmanuel club zij helpen mensen bij het organiseren van feesten ofzo. Helaas het precieze weet ik er niet van omdat het gros van de aanwezige vrouwen met niet kon uitleggen wat ze nou doen. Maar tot mijn grote verbazing kwam de chief ook. Dus comfort meteen geregeld dat ik even langs kon komen bij hem. Pff wat een poppenkast joh. Ik was er totaal niet op voorbereid dus was lichtelijk nerveus. Na een hoop gepraat en vooral toestemming vragen mocht ik de chief dan eindelijk ontmoeten. De chief was een jonge man, jonger dan ik had verwacht. Hij heeft een grote doek om zijn lijf heen met daaronder een houten gordel ofzo. Hij heeft stok met een tekenfiguur erop en draagt een hoop kettingen en armbanden. De chief praat via een woordvoerder die echt gewoon recht voor hem zit. Uiteraard zit de chief hoger dan de rest. Het gedag zeggen is een heel ritueel je geeft iedereen een hand en buigt voor ze. Uiteindelijk na een hoop geslijm van de broer van comfort (die had geregeld dat ik kon komen) en gepraat. Begon eindelijk de chief tegen mij te praten. Ik mocht mezelf even introduceren, dat dat netjes gedaan. Daarna ging hij allemaal vertellen wat allemaal van hem is en wie er allemaal onder hem staat. Ik dacht uiteraard : “lekker boeiend”! Uiteindelijk nog even een foto gemaakt nadat ik toestemming had gekregen. En vervolgens mochten we ook nog weg, nou dat was aardig van hem zeg. Het was een hele ervaring.