Allerlaatste Blog

Dinsdag 11 december. De dagen gaan snel, de tijd vliegt. Tja dat heb je als je het leuk hebt. Het is fijn om Ricardo het land maar bovenal de cultuur te laten zien. Vooral de dingen die me blijven verbijsteren zijn leuk en goed om te laten zien.

Vorige week dinsdag is Ricardo geland op Accra. Na een dag van zenuwen en twee nachten niet slapen kon ik eindelijk mijn lief ophalen van het vliegveld. Zo bijzonder en tegelijk heel erg onwerkelijk. Daar sta je dan samen op een vliegveld in Afrika na twee maanden. Zo goed als je elkaar kent en dan toch weet je op dat moment even niet wat je moet doen en zeggen. Maar goed het weer bij elkaar zijn is al genoeg en dan hoef je maar weinig te zeggen. Om Ricardo in alle rust te laten bijkomen zijn we lekker twee nachtjes op Big Milly’s gebleven in Krokobite.
Lekker bijkletsen, genieten van de zon en uiteraard elkaar, ook deze details zal ik jullie besparen ;P.

Donderdag zijn we eerst vertrokken naar Accra om daar onze spullen te dumpen in het hotel. Helaas zijn wij beide niet echt geboren voor: het-leven-uit- een –rugzak. Dus dat resulteert in overvolle backpacken met TE veel kilo’s. Lekker sjouwen dus. Na een rit van maar liefst 3,5 over een stukje van 30 km. Nou een goed begin om te wennen aan het leven in Ghana. Ghana beschikt over Te veel auto’s en te weinig wegen. Het is onvoorstelbaar dat je gerust je hele dag kan doorbrengen in een van de files in de grote steden

Uiteindelijk maar besloten om het laatste stuk”je” te gaan lopen. Op de kaart leek het niet zo ver maar dankzij de vriendelijke officieren die ons wel even de weg wilde wijzen, hebben we er een lekker lang stuk extra bij gedaan. Ach je moet maar zo denken, goed voor het lijf!
Na aankomst in ons “hotel”, een houten kamer van 2 bij 2 met enkel een bed erin, hebben we onze spullen gedumpt en onze reis vervolgd naar Papase. Eindelijk mijn gastgezin laten zien aan Ricardo.

Uiteraard was ook deze rit weer lekker langdurig, maar gelukkig werden we warm onthaald door mijn gastmoeder. We hebben een leuke middag gehad. Ricardo heeft het dorp gezien, mijn gezin en uiteraard fufu gepumpd en gegeten. De kinderen zijn blij gemaakt met een paar nieuwe kicksen, old man met twee rookworsten en gloria met een heleboel babykleertjes. God bless you. Altijd fijn als je mensen blij kan maken.

Vrijdagochtend begon het dan eindelijk voor ons, DE REIS. Nou met recht dat ik het hoofdletters schrijf. Want wat valt het reizen in Ghana met “openbaar vervoer” ontzettend tegen.
We begonnen de trip richting een van busstations van Accra om daar een bus richting Hohoe te pakken. Bij aankomst bleek deze bus niet te rijden ivm de verkiezingen. Er reden gelukkig wel trotro’s. Dus dan maar met de trotro. Lekker 4 uur zitten in busje volgepropt met mensen, tassen en etenswaren. De backpacken werden onder de stoelen geschoven waar vervolgens de mensen bovenop gingen zitten. Na een rit van maar liefst 4 uur, waarvan 2 uur op een onverharde weg kwamen we aan in Ho. Een drukke kleine stad met veel mensen die aandacht van je willen. In Ho hebben we vervolgens weer een overvolle, krappe, drukke trotro gepakt richting Hohoe. Ook deze weg was onverhard maar de omgeving maakte dat wel een klein beetje goed. Midden door de natuur tussen de bergen vol met groene bomen en her en der nog een graf om het beeld wat kleur te geven. Af en toe een klein dorpje met lemen hutjes, maar bovenal kuilen en gaten in de weg die het ervoor zorgen dat je met een hoop bulten uit een trotro stapt na 2 uur.

In Hohoe hebben we onze reis vervolgd richting Wli. Waar we een heerlijk hotel hadden geboekt. Lekker rustig (enige gasten) en met uitkijk op de grootste waterval van west Afrika. Nou dat kan je maar gezien hebben.

De volgende dag zijn we met bergschoenen aan en vol goede moed richting de waterval gegaan. Met de gedachte dat we wel aardig sportief zijn kozen we de wandeling van maar liefst 4 uur. 2 uur heen en 2 uur terug om de waterval van een hoger level te kunnen zien. Na een uur wandelen kwamen we aan bij de splitsing, of kijken bij voet van de waterval of toch omhoog. Nou Stephanie ging wel even omhoog. Na tien minuten kregen we beide een stok in ons hand die we nodig zouden hebben. Het wandelen was namelijk vervangen door minimaal een uur berg beklimmen alleen dan zonder tuigje. Minimaal 90 graden stijl was de berg die we moesten trotseren. Onder begeleiding van een gids van 57 jaar met enkel slippers aan.
Na een uur, en nog een uur te gaan, werd het toch wel een klein beetje zwart voor me ogen dus besloten we helaas om terug te gaan (ook een uur terug uiteraard). We hebben de waterval van een hoger level kunnen aanschouwen maar helaas niet wat we er van gehoopt hadden. Ondanks dat was de voet van de waterval ontzettend mooi.
Als kers op de taart sloeg de gids met een manchetten op een steen waardoor er minstens 1000 vleermuizen wakker werden en uit de berg rondom de waterval kwamen vliegen. Prachtig gezicht.

De middag hebben we lekker relaxed door gebracht en de rest van reis gepland. Helaas kwamen we erachter dan de planning die we eerder al gemaakt hadden niet haalbaar was gezien de ervaringen van voorgaande dagen. Na lang overleg hebben we helaas moeten besluiten om het Mole national park over te slaan. Met pijn in mijn hart, maar goed de pijn in mijn kont en hoofd van de trotro’s is het niet waard.

Zondagochtend ging om 5.30 uur de wekker om 6.30 de taxi richting de veerpont in Kpandu te pakken. Eenmaal aangekomen… geen veer. Ook dat is Afrika voor ons. Bij navraag kon niemand ons vertellen hoe laat de veerpont zou komen en weer vertrekken. Dus dan maar voor te veel cedies met een te slechte boot van hout het volta meer over. De tocht duurde een 1 uur en kwartier en wat waren we blij dat we overkant zagen en met beide voeten aan wal stonden. Nu ben ik niet zo vies van lekker een rondje varen, maar varen over de grootste meren van Afrika met een houten boot die om het kwartier leeg gehoosd moest worden gaat zelfs mijn pet te boven.

Eenmaal aan wal aangekomen, geen taxi of trotro te bekennen. Ook dat staat niet in de gids en ook dat hadden ze ons niet verteld. Gelukkig was er een Ghanees die toevallig de juiste kant op moest en ons wel mee wilde nemen voor een aantal cedies uiteraard, voor niks gaat de zon op.

Een dorp verderop konden we een truck nemen met laadbak. Tassen achterin en vier personen op de achterbank. Nou het paste maar net. Onderweg pikte de chauffeur nog het een en ander aan mensen, spullen en dieren op. En uiteindelijk was de wagen volgeladen met minimaal 15 man in de laadbak. Erg grappig om te zien, en dat allemaal op een onverharde weg die een normaal mens met een 4x4 niet eens zou nemen.
De truck bracht ons weer bij de volgende veerpont, die er gelukkig wel was, die ons weer overbracht naar de andere kant van het meer. Daar een taxi gepakt om vervolgens weer een trotro te pakken en toen weer een taxi. Toen was het 12 uur verder en kwamen we eindelijk aan op plaats van bestemming: lake bosumtwe.
Een meer omgeven met bergen die door een wonder ontstaan is. Prachtig om te zien. Helaas was het hotel niet zo schoon dus besloten we na een korte nacht om lekker relaxt in het paradise resort te gaan zitten.

Na een dag van 12 uur aan een stuk door reizen, een gebroken nacht waren we wel toe aan een dagje relaxen en gewoon genieten van de natuur.

Dinsdagochtend konden we mee rijden met onze nieuwe Belgische vriend richting Kumasi. Kumasi is de stad van Ashanti. Een rijke familie die beschikt over veel goud en dus geld. De stad heeft een oude en bijzonder
historie, lees maar op Wikipedia ;p. Ondanks de cultuur is ook deze stad super druk, vies en chaotisch. Niet echt een stad om lekker te gaan winkelen. Maar ondanks dat wilde we wel even de grootste markt verkennen en het paleis zien. Paleis hebben we niet kunnen zien, alleen voor belangrijke mensen is deze te zien. De rest van de middag hebben we door gebracht op de markt.

Woensdag zijn we richting de stichting hand in hand gegaan. Dit is gelegen in Nkorenza en is opgezet door een gepensioneerde Nederlandse kinderarts. De stichting hand in hand vangt gehandicapte kinderen op uit heel Ghana. Het is super indrukwekkend om te zien hoe vrolijk die kinderen zijn en tegelijk super confronterend wat als deze stichting niet zou bestaan dan waren hoogstwaarschijnlijk deze kinderen maar ook volwassenen allang gestorven zijn. De accommodatie is een beetje vergelijkbaar met de prinsenstichting in Purmerend. De gehandicapte kinderen en volwassen wonen met groepen bij elkaar en worden begeleid door vrijwilligers. Daarnaast zijn er ook vrijwilligers vanuit Nederland of anders Europese landen die helpen. Om de stichting te voorzien van een inkomen hebben ze hier meerdere bungalows staan die verhuurd worden aan reizigers. De bewoners helpen persoonlijk mee in de keuken, schoonmaak of vermaken de bezoekers met een knuffel of een dikke kus. Een prachtig initiatief dus! Mochten jullie er meer van willen weten kijk even op www.operationhandinhand.nl.

Donderdagochtend zijn we dan eindelijk richting de aapjes gegaan. Iets waar ik al erg lang naar uitkijk. Het zijn zulke bijzondere beesten en dat bleek deze keer ook maar weer. De apen zitten in een bos bij Boabeng Fiema, een dorp die de apen als goden aanschouwt. Ze begraven zelfs de apen zoals bij een mens op een begraafplaats. Samen met een gids zijn we door het bos gelopen en hebben we de apen bananen kunnen voeren en kunnen aanschouwen. Helaas zo stoer als we zijn toch wel bang om ze te aaien hoor, vooral nadat ze gewoon de banaan uit je hand pakken als ze vanuit een boom springen en je dus totaal niet voorbereid bent.

Vrijdagochtend vroeg om 5.30 uur ging de wekker. Samen met nog een ander ouder stel uit Nederland hadden we donderdagavond besloten om vroeg te gaan reizen i.v.m de hitte maar vooral de vertraging die we elke keer oplopen. Omdat we trotro’s een beetje zat zijn besloten we om deze reis richting het zuiden maar met bussen te doen. Dus om half 7 afgezet door de taxi en om half 8 met een bus richting Kumasi. Eenmaal in Kumasi op het station aangekomen waren we niet de enige met het idee om naar cape coast te gaan. Gelukkig word je hier niet alleen genaaid als blanke maar heeft het soms ook wel zo zijn voordelen. Dus de chauffeur kwam ons halen uit de rij en we mochten met hem mee. Dat scheelde wel twee uur wachten. Dat we er uiteraard een aantal cedies voor neer moesten leggen is een bijzaak.
Na een lange reis van 4,5 uur zijn we eindelijk aangekomen in cape coast en hebben we lekker genoten van de zee en sávonds een leuke show met afrikaanse dans en drum.

Zaterdag zijn we naar Kakum national park gegaan. We hadden hoge verwachtingen omdat iedereen er wel vol van was. Helaas het parcour tussen de bomen van ong 40 meter hoog was een kort rondje en na een snelle wandeling van drie kwartier stonden we weer met beide benen op de grond. Het uitzicht was prachtig hoor, maar het was het reizen en dergelijke niet waard. Na deze mislukte toeristische trekpleister zijn we naar het Monkey resort gegaan wat op de weg lag. Dit is een opvangcentrum voor mishandelde/ verwaarloosde dieren. Nee hier worden geen straatkatten of straathonden opgevangen maar juist wilde apen, krokodillen, antilopen en andere wilde beesten die ik nooit van leven heb gezien maar wel indrukwekkend waren. Dit resort wordt gerund door een Nederlands stel. Echt een hoogtepunt om te zien hoe zo’n stel zo toegewijd kan leven in de rimboe en te zorgen voor echte wilde beesten.

S ávonds werden we weer vermaakt met afrikaanse dans en drum en hebben we onszelf verwend met een lekkere baco en cocktail.
Zondag wilde we graag nog een voetbalwedstrijd zien, helaas bleek het team van cape coast uit te spelen. Dus dan maar met de taxi richting Papase, naar het team van Baba in sv de rijp tenue kijken. Uiteraard nog even langs me gast gezin gegaan en natuurlijk Fufu gegeten en dan nu echt voor de laatste keer.
Het is en blijft gek dat ik straks weer terug ga naar nederland en deze mensen hoogstwaarschijnlijk nooit meer zie. Een raar idee en ook wel een klein beetje onbevredigend als ik er zo over na denk.

Om de week lekker en relaxt af te sluiten hebben we besloten om lekker de rest van de dagen door te brengen op Krokobite. Lekker aan het strand tussen de hippie’s. Geen zorgen, geen haast en vooral genieten van elkaar en de laatste dagen vakantie.

Dus dan is ook nu het moment daar dat ik jullie, mijn trouwe volgers gedag ga zeggen en ik jullie gauw weer in levende lijve ga zien/spreken. Een fijn idee hoor. Maar ook benauwd het me een klein beetje dat het leven straks weer gaat beginnen en mijn avontuur/ droom dan echt voorbij is.
Lieve volgers, bedankt voor alle reacties!

Tot gauw
Dikke kus Stephanie en Ricardo.