Het Leven komt zoals die gaat!
Blijf op de hoogte en volg Stephanie
19 November 2012 | Ghana, Kasoa
Het leven in Ghana kabbelt rustig door. Ik doe mijn dingen en behoor met de dag meer tot de gemeenschap. Ik word benoemd met sister eukia of auntie eukia. Toch maakt dat je je snel aanpast de rare en vreemde dingen niet meer ziet.
Zo kwam ik maandag tijdens de outreach erachter hoe onderontwikkeld de meeste vrouwen hier zijn.
Comfort bewaard alle consultatieboekjes van alle kinderen in papase 2. Dat zijn ongeveer een stuk of 150 boekjes. Bij de outreach wordt er verwacht dat alle moeders met hun kinderen tot 2 jaar komen om hun kind te laten wegen en te laten checken op ziektes. Dus bij aanvang kwamen ze hun boekje bij mij halen zodat we alle gegevens konden noteren van deze maand. Omdat ik niet zo thuis ben in Ghanese namen vroeg ik de moeders naar de geboortedatum van hun kind. Het grootste gedeelte van de vrouwen wisten niet wat de geboortedatum was, Comfort vond het dan ook raar dat ik het vroeg.
In Nederland kom je nergens als je je geboortedatum niet weet. Dus dan maar een poging doen om de namen te lezen en te begrijpen. Erg lastig maar al met al kwam ik er wel. Omdat de kinderen hier de naam krijgen van de dag waarop ze geboren worden, vroeg ik de moeders om de naam te lezen en dus te checken of ik hun het juiste boekje gaf. Echter… grotendeels kon niet lezen.
Op dat soort momenten besef ik me heel goed dat extra scholing en voorlichting geen verkeerde investering zou zijn.
Dinsdag ben ik samen met een nieuwe vrijwilliger die zondag gearriveerd is lekker even over de oude markt gelopen om wat spullen aan te schaffen. Op de oude markt aangekomen zagen we daar we een man half bloot met een veren rok aan. Een tooi op zijn hoofd en een band over zijn borst van koeienhuid geloof ik. Hij droeg een mes in zijn hand en achter hem liepen twee jongens met trommels. Het was heel beangstigend om te zien. De man in klederdracht liep met zijn mes in zijn hand en dus wijzend naar een verkoopster toe en vroeg geld aan ze. Als ze hem geld gaven maakt hij een raar geluidje, een beetje een combi van een paard en een ezel. En dan liep hij weer stampvoetend naar de volgende ondernemer.
Ook benaderde hij mij of ik smoke voor hem had, helaas rook ik niet dus dat was even pech voor hem. Ik had wel net fruit gekocht dus bood hem dat aan maar dat was niet goed genoeg voor hem.
Super bizar om te zien. Helaas durfde ik niet mijn camera te pakken en te filmen of een foto te maken (jaja de man maakte zeker indruk om me!). Ik heb nog geprobeerd te achterhalen wat de man kwam doen, of wat hij was. Maar geen van de ondernemers gaf daar antwoord op. Ik denk dat hij een soort maffia man was ofzo. Of in Nederland zouden we zeggen, een gestoorde gek rijp voor de Paas!
Woensdag was een enerverende dag in Justab. Eindelijk had ik het gevoel dat ik echt kon werken. In een half uur hadden we zes opnames.
Een meisje van 18 werd door haar vriendin binnen gebracht in een epileptische aanval. Dus haar meteen op bed gelegd en vitale functies gedaan. Een infuus werd geprikt en de arts kwam. Die schreef wat medicijnen voor en ja toen was het wachten… wachten tot de moeder gearriveerd was om het medicijn te kopen.
Nou dan sta je daar, met een meisje van 18 in je handen die drie kwartier in een epileptische aanval zit omdat er medicijnen gekocht moeten worden. Uiteraard denk ik dan, fuck it ik haal het zelf wel wat kan mij het schelen die paar euro.
Gelukkig toen de moeder gearriveerd was konden de medicijnen gehaald worden en toegediend. Wel naar hoor om te zien.
In diezelfde drie kwartier werd een ander meisje binnen gebracht met malaria, op zich niet zo heel interessant aangezien merendeel hier malaria heeft. Maar wel fijn dat ik even een infuus mocht zetten.
Ondertussen kwam er een man binnen die de hele gang onder kotste. Nou dan merk je wel behoorlijk dat hier hiërarchie meer heerst dan bij ons in Nederland hoor. Een leerling werd gewoon weg gehaald van een andere afdeling om te komen schoonmaken, terwijl in de tijd dat ze gehaald was en arriveerde ik het al tien keer had op kunnen ruimen en de geur een beetje had kunnen verminderen.
Daarna arriveerde er een man met een diabetische voet. Nou ik denk dat er niets meer aan te redden valt. De man wist dat hij diabetes had maar kon de medicatie niet betalen. Tja daar sta je dan in goed fatsoen een infuus te prikken maar met de gedachte dat deze man snel zal overlijden aan een sepsis. En dan denk je weer zal ik het dan betalen die paar euro?
Na deze man arriveerde er nog twee mensen met malaria. Ik heb dus lekker gewerkt en kon ook wat betekenen voor de patiënten en mijn collega’s.
Wat me erg opviel tijdens deze drukke bezigheden is dat ze totaal geen schema of een bepaalde logica hebben voor het werken. Ze doen allemaal maar wat, de een brengt infuus in en dan vertrekken ze weer. Dan is er een ander die misschien bedenkt dat er medicijnen gehaald moeten worden. Zo niet efficiënt.
Ik vroeg waarom dit was en kreeg als antwoord dat ze allemaal verschillende verpleegkundige hadden en dus niet allemaal bevoegd waren om taken uit te voeren. Dan nog snap ik niet waarom ze in godsnaam zo ontzettend inefficiënt moeten werken.
Nadat de rust weder gekeerd was begonnen we aan onze ronde om alle patiënten te zien. En dan sta je dan ineen voor een klein meisje van 2 jaar met sikkelcel. De kleine heeft bloedtransfusie nodig maar helaas kunnen de ouders dat niet betalen omdat dat moet gebeuren in een groot ziekenhuis en uiteraard super duur is. Nu geven ze haar een ander medicijn maar dat zal niet lang voldoende helpen en uiteindelijk zal ze het niet halen. Dus in minder dan 2 uur heb ik me afgevraagd of ik mijn portemonnee moet trekken en deze arme zieke mensen te helpen. Maar goed waar ik begin ik dan aan, want deze mensen zijn er vandaag en wie weet wat komt er morgen..
Het besef is dan maar al te groot dat we het in Nederland zo ontzettend goed hebben en totaal niet te klagen hebben. Wees blij dat je de zorg krijgt die je nodig hebt, en tja dat het eten dan net even iets is door gekookt, of je laken niet strak ligt, of dat je geen slaappil krijgt goh dat is dan maar een bijzaak.
Omdat ik hier nu al een tijdje zit ga je dingen normaal vinden en zie je niet meer. (had ik net ook al gezegd….) Zoals bijvoorbeeld: kinderen plassen hier gewoon in hun broek, of doen het op straat ook de grote beurt. Als ze geplast hebben in hun broek dan laten ze dat gewoon opdrogen. En ik maar lekker met die kinderen op schoot spelen en me afvragen hoe ik zo vies kom sávonds.
De drollen worden ook niet opgeruimd maar blijven keurig in vorm liggen tot dat het ingedroogd is en er toevallig iemand tegen aan schopt.
Iedereen gooit hier alles op de grond om het vervolgens drie keer per dag bij elkaar te kunnen vegen. Ze vinden het heel raar dat ik met mijn papiertje of schil van een sinaasappel naar de vuilnishoop loop en het daar weggooi. Ik vind het raar dat ze drie keer per dag gaan vegen terwijl het ook maar 1 keer hoeft als iedereen zijn troep niet op de grond gooit. Die kostbare tijd kunnen ze toch weer mooi gebruiken om te slapen… Dat is iets wat ze graag doen. Het maakt niet uit waar of hoe. Op de stenen vloer, gewoon op de grond, achter hun kraampje, voor hun kraampje. Op hun goederen, achter hun bureau je kan het zo gek niet bedenken zij kunnen er slapen.
Regelmatig schrik ik me dood als ik weer een huis-tuin en keuken dier in mijn kamer heb zitten. Zoals bijvoorbeeld een salamander ter grootte van een volwassen schoenmaat. Een spin soms zo groot als een kindervuist en laatst een pad ter grootte van een speelgoedauto. Tja dan ben ik toch wel een held op sokken en ben ik blij dat ik een slipper in handbereik heb om die vervolgens te werpen in een richting. Misschien moet ik eens proberen om ze te vangen zodat ik een eigen huisdier heb. Heb ik tenminste iets om tegen aan te praten op bepaalde momenten ;p.
Het eten went al aardig. Ik eet bijna elke dag Fufu en als brunch banku. Ik eet enkel de warme maaltijden thuis omdat ze van de straat toch niet te vertrouwen zijn. Elke avond eet ik wel iets waarvan ik niet kan beredeneren welk deel het van de vis of koe is. Soms een oor of ruggengraat maar soms is het echt niet te definiëren. Laatst had ik enkel een stuk bot in mijn soep. En dan nog vragen ook, oh kreeg je je vlees niet op?? Ik vraag me dan af, welk vlees? En gister kreeg ik te horen dat ik een neus van geit had gegeten een paar dagen geleden. Nou de rest van de avond heb ik met een knoop in mijn maag gezeten...
Laatste ging ik de wereld laten zien op mijn laptop aan mijn hostmom en neef. Ik vroeg ze eerst of ze wisten waar Ghana lag. Dat wisten ze al niet. Laat staan Nederland. Maar goed ze vonden het wel super interessant, maar het enige wat ze konden benoemen was Amerika. Wel dan ook me canada en zuid Amerika erbij maar goed, het was in ieder geval iets. Het blijft bizar hoe onder ontwikkeld de mensen hier zijn en dat ze eigenlijk geen flauw benul hebben in wat er nog meer op de wereld is en leeft.
Ook van tijd hebben ze weinig gevoel. Laatst kwam ik om twee uur thuis omdat ik het wel gezien had op mijn werk. Bij thuiskomst begonnen ze meteen met het bereiden van het eten en verontschuldigden zich aan mij dat ze zo laat waren. Waarop ik antwoordde dat ze geen sorry hoefde te zeggen ik had nog lang geen honger. Pas nadat ze klaar waren en ik vroeg of ik kon wachten met eten tot de avond was genaderd begrepen ze pas dat het nog hartstikke vroeg was. Zo blijkt maar weer dat hier echt geleefd wordt met de dag. Wat komt dat komt en wat gaat dat gaat. Nergens om je druk over te maken.
Donderdagochtend vroeg werd ik gebeld door me zus dat ik een trotse tante ben geworden van mijn tweede nichtje Julie! Erg bijzonder om te weten dat er een kleine spruit op de wereld is gezet. Tegelijkertijd erg zwaar en confronterend omdat ik zo ver weg zit. Gelukkig bestaat Skype en heb ik de kleine via Skype kunnen zien!! Wat een pracht en wat een geluk!! Dus heb ik lekker een kraamverlofdagje opgenomen en de rest van de middag met en bij Marlies doorgebracht onder het genot van een cola!
Vrijdag heb ik nog even een dagje in het ziekenhuis doorgebracht bij een de vrijwilligers. Het leven van een vrijwilliger in Ghana gaat nou eenmaal niet over roosjes. Helaas was zij getroffen door een behoorlijke running en mocht ze een nachtje overblijven in het ziekenhuis. Balen dus!
Nog twee weken. Ik tel de dagen af en kan niet wachten tot Ricardo hier is en we aan onze welverdiende reis kunnen beginnen. Samen lekker mooie dingen bekijken en vooral genieten van het weer en bovenal elkaar. Ik kijk er ook naar uit om dit hoofdstuk af te sluiten. Ik merk dat twee maanden lang genoeg is om het leven als Ghanees te ondervinden.
Oja nog even voor de trouwe vrijgezelle vrouwelijke lezers onder ons. Een hoop mannen hier willen trouwen met een white lady. Het liefst langer dan zijzelf en slank. Maat borsten en bips maakt ze niet uit. Ik heb een stuk of 10 in de aanbieding dus wie o wie…. ;P
Tot gauw!
Liefs Steph
Zo kwam ik maandag tijdens de outreach erachter hoe onderontwikkeld de meeste vrouwen hier zijn.
Comfort bewaard alle consultatieboekjes van alle kinderen in papase 2. Dat zijn ongeveer een stuk of 150 boekjes. Bij de outreach wordt er verwacht dat alle moeders met hun kinderen tot 2 jaar komen om hun kind te laten wegen en te laten checken op ziektes. Dus bij aanvang kwamen ze hun boekje bij mij halen zodat we alle gegevens konden noteren van deze maand. Omdat ik niet zo thuis ben in Ghanese namen vroeg ik de moeders naar de geboortedatum van hun kind. Het grootste gedeelte van de vrouwen wisten niet wat de geboortedatum was, Comfort vond het dan ook raar dat ik het vroeg.
In Nederland kom je nergens als je je geboortedatum niet weet. Dus dan maar een poging doen om de namen te lezen en te begrijpen. Erg lastig maar al met al kwam ik er wel. Omdat de kinderen hier de naam krijgen van de dag waarop ze geboren worden, vroeg ik de moeders om de naam te lezen en dus te checken of ik hun het juiste boekje gaf. Echter… grotendeels kon niet lezen.
Op dat soort momenten besef ik me heel goed dat extra scholing en voorlichting geen verkeerde investering zou zijn.
Dinsdag ben ik samen met een nieuwe vrijwilliger die zondag gearriveerd is lekker even over de oude markt gelopen om wat spullen aan te schaffen. Op de oude markt aangekomen zagen we daar we een man half bloot met een veren rok aan. Een tooi op zijn hoofd en een band over zijn borst van koeienhuid geloof ik. Hij droeg een mes in zijn hand en achter hem liepen twee jongens met trommels. Het was heel beangstigend om te zien. De man in klederdracht liep met zijn mes in zijn hand en dus wijzend naar een verkoopster toe en vroeg geld aan ze. Als ze hem geld gaven maakt hij een raar geluidje, een beetje een combi van een paard en een ezel. En dan liep hij weer stampvoetend naar de volgende ondernemer.
Ook benaderde hij mij of ik smoke voor hem had, helaas rook ik niet dus dat was even pech voor hem. Ik had wel net fruit gekocht dus bood hem dat aan maar dat was niet goed genoeg voor hem.
Super bizar om te zien. Helaas durfde ik niet mijn camera te pakken en te filmen of een foto te maken (jaja de man maakte zeker indruk om me!). Ik heb nog geprobeerd te achterhalen wat de man kwam doen, of wat hij was. Maar geen van de ondernemers gaf daar antwoord op. Ik denk dat hij een soort maffia man was ofzo. Of in Nederland zouden we zeggen, een gestoorde gek rijp voor de Paas!
Woensdag was een enerverende dag in Justab. Eindelijk had ik het gevoel dat ik echt kon werken. In een half uur hadden we zes opnames.
Een meisje van 18 werd door haar vriendin binnen gebracht in een epileptische aanval. Dus haar meteen op bed gelegd en vitale functies gedaan. Een infuus werd geprikt en de arts kwam. Die schreef wat medicijnen voor en ja toen was het wachten… wachten tot de moeder gearriveerd was om het medicijn te kopen.
Nou dan sta je daar, met een meisje van 18 in je handen die drie kwartier in een epileptische aanval zit omdat er medicijnen gekocht moeten worden. Uiteraard denk ik dan, fuck it ik haal het zelf wel wat kan mij het schelen die paar euro.
Gelukkig toen de moeder gearriveerd was konden de medicijnen gehaald worden en toegediend. Wel naar hoor om te zien.
In diezelfde drie kwartier werd een ander meisje binnen gebracht met malaria, op zich niet zo heel interessant aangezien merendeel hier malaria heeft. Maar wel fijn dat ik even een infuus mocht zetten.
Ondertussen kwam er een man binnen die de hele gang onder kotste. Nou dan merk je wel behoorlijk dat hier hiërarchie meer heerst dan bij ons in Nederland hoor. Een leerling werd gewoon weg gehaald van een andere afdeling om te komen schoonmaken, terwijl in de tijd dat ze gehaald was en arriveerde ik het al tien keer had op kunnen ruimen en de geur een beetje had kunnen verminderen.
Daarna arriveerde er een man met een diabetische voet. Nou ik denk dat er niets meer aan te redden valt. De man wist dat hij diabetes had maar kon de medicatie niet betalen. Tja daar sta je dan in goed fatsoen een infuus te prikken maar met de gedachte dat deze man snel zal overlijden aan een sepsis. En dan denk je weer zal ik het dan betalen die paar euro?
Na deze man arriveerde er nog twee mensen met malaria. Ik heb dus lekker gewerkt en kon ook wat betekenen voor de patiënten en mijn collega’s.
Wat me erg opviel tijdens deze drukke bezigheden is dat ze totaal geen schema of een bepaalde logica hebben voor het werken. Ze doen allemaal maar wat, de een brengt infuus in en dan vertrekken ze weer. Dan is er een ander die misschien bedenkt dat er medicijnen gehaald moeten worden. Zo niet efficiënt.
Ik vroeg waarom dit was en kreeg als antwoord dat ze allemaal verschillende verpleegkundige hadden en dus niet allemaal bevoegd waren om taken uit te voeren. Dan nog snap ik niet waarom ze in godsnaam zo ontzettend inefficiënt moeten werken.
Nadat de rust weder gekeerd was begonnen we aan onze ronde om alle patiënten te zien. En dan sta je dan ineen voor een klein meisje van 2 jaar met sikkelcel. De kleine heeft bloedtransfusie nodig maar helaas kunnen de ouders dat niet betalen omdat dat moet gebeuren in een groot ziekenhuis en uiteraard super duur is. Nu geven ze haar een ander medicijn maar dat zal niet lang voldoende helpen en uiteindelijk zal ze het niet halen. Dus in minder dan 2 uur heb ik me afgevraagd of ik mijn portemonnee moet trekken en deze arme zieke mensen te helpen. Maar goed waar ik begin ik dan aan, want deze mensen zijn er vandaag en wie weet wat komt er morgen..
Het besef is dan maar al te groot dat we het in Nederland zo ontzettend goed hebben en totaal niet te klagen hebben. Wees blij dat je de zorg krijgt die je nodig hebt, en tja dat het eten dan net even iets is door gekookt, of je laken niet strak ligt, of dat je geen slaappil krijgt goh dat is dan maar een bijzaak.
Omdat ik hier nu al een tijdje zit ga je dingen normaal vinden en zie je niet meer. (had ik net ook al gezegd….) Zoals bijvoorbeeld: kinderen plassen hier gewoon in hun broek, of doen het op straat ook de grote beurt. Als ze geplast hebben in hun broek dan laten ze dat gewoon opdrogen. En ik maar lekker met die kinderen op schoot spelen en me afvragen hoe ik zo vies kom sávonds.
De drollen worden ook niet opgeruimd maar blijven keurig in vorm liggen tot dat het ingedroogd is en er toevallig iemand tegen aan schopt.
Iedereen gooit hier alles op de grond om het vervolgens drie keer per dag bij elkaar te kunnen vegen. Ze vinden het heel raar dat ik met mijn papiertje of schil van een sinaasappel naar de vuilnishoop loop en het daar weggooi. Ik vind het raar dat ze drie keer per dag gaan vegen terwijl het ook maar 1 keer hoeft als iedereen zijn troep niet op de grond gooit. Die kostbare tijd kunnen ze toch weer mooi gebruiken om te slapen… Dat is iets wat ze graag doen. Het maakt niet uit waar of hoe. Op de stenen vloer, gewoon op de grond, achter hun kraampje, voor hun kraampje. Op hun goederen, achter hun bureau je kan het zo gek niet bedenken zij kunnen er slapen.
Regelmatig schrik ik me dood als ik weer een huis-tuin en keuken dier in mijn kamer heb zitten. Zoals bijvoorbeeld een salamander ter grootte van een volwassen schoenmaat. Een spin soms zo groot als een kindervuist en laatst een pad ter grootte van een speelgoedauto. Tja dan ben ik toch wel een held op sokken en ben ik blij dat ik een slipper in handbereik heb om die vervolgens te werpen in een richting. Misschien moet ik eens proberen om ze te vangen zodat ik een eigen huisdier heb. Heb ik tenminste iets om tegen aan te praten op bepaalde momenten ;p.
Het eten went al aardig. Ik eet bijna elke dag Fufu en als brunch banku. Ik eet enkel de warme maaltijden thuis omdat ze van de straat toch niet te vertrouwen zijn. Elke avond eet ik wel iets waarvan ik niet kan beredeneren welk deel het van de vis of koe is. Soms een oor of ruggengraat maar soms is het echt niet te definiëren. Laatst had ik enkel een stuk bot in mijn soep. En dan nog vragen ook, oh kreeg je je vlees niet op?? Ik vraag me dan af, welk vlees? En gister kreeg ik te horen dat ik een neus van geit had gegeten een paar dagen geleden. Nou de rest van de avond heb ik met een knoop in mijn maag gezeten...
Laatste ging ik de wereld laten zien op mijn laptop aan mijn hostmom en neef. Ik vroeg ze eerst of ze wisten waar Ghana lag. Dat wisten ze al niet. Laat staan Nederland. Maar goed ze vonden het wel super interessant, maar het enige wat ze konden benoemen was Amerika. Wel dan ook me canada en zuid Amerika erbij maar goed, het was in ieder geval iets. Het blijft bizar hoe onder ontwikkeld de mensen hier zijn en dat ze eigenlijk geen flauw benul hebben in wat er nog meer op de wereld is en leeft.
Ook van tijd hebben ze weinig gevoel. Laatst kwam ik om twee uur thuis omdat ik het wel gezien had op mijn werk. Bij thuiskomst begonnen ze meteen met het bereiden van het eten en verontschuldigden zich aan mij dat ze zo laat waren. Waarop ik antwoordde dat ze geen sorry hoefde te zeggen ik had nog lang geen honger. Pas nadat ze klaar waren en ik vroeg of ik kon wachten met eten tot de avond was genaderd begrepen ze pas dat het nog hartstikke vroeg was. Zo blijkt maar weer dat hier echt geleefd wordt met de dag. Wat komt dat komt en wat gaat dat gaat. Nergens om je druk over te maken.
Donderdagochtend vroeg werd ik gebeld door me zus dat ik een trotse tante ben geworden van mijn tweede nichtje Julie! Erg bijzonder om te weten dat er een kleine spruit op de wereld is gezet. Tegelijkertijd erg zwaar en confronterend omdat ik zo ver weg zit. Gelukkig bestaat Skype en heb ik de kleine via Skype kunnen zien!! Wat een pracht en wat een geluk!! Dus heb ik lekker een kraamverlofdagje opgenomen en de rest van de middag met en bij Marlies doorgebracht onder het genot van een cola!
Vrijdag heb ik nog even een dagje in het ziekenhuis doorgebracht bij een de vrijwilligers. Het leven van een vrijwilliger in Ghana gaat nou eenmaal niet over roosjes. Helaas was zij getroffen door een behoorlijke running en mocht ze een nachtje overblijven in het ziekenhuis. Balen dus!
Nog twee weken. Ik tel de dagen af en kan niet wachten tot Ricardo hier is en we aan onze welverdiende reis kunnen beginnen. Samen lekker mooie dingen bekijken en vooral genieten van het weer en bovenal elkaar. Ik kijk er ook naar uit om dit hoofdstuk af te sluiten. Ik merk dat twee maanden lang genoeg is om het leven als Ghanees te ondervinden.
Oja nog even voor de trouwe vrijgezelle vrouwelijke lezers onder ons. Een hoop mannen hier willen trouwen met een white lady. Het liefst langer dan zijzelf en slank. Maat borsten en bips maakt ze niet uit. Ik heb een stuk of 10 in de aanbieding dus wie o wie…. ;P
Tot gauw!
Liefs Steph
-
19 November 2012 - 19:30
Mama:
Hoi schat
Het is weer een prachtig verhaal geworden
Xxx mam -
19 November 2012 - 19:30
Mama:
Hoi schat
Het is weer een prachtig verhaal geworden
Xxx mam -
19 November 2012 - 20:12
Annelies Laarman:
Je heb je best weer gedaan, heerlijk verhaal. Ik kan me voorstellen dat je de dagen telt, nog even bijten en je kanjer is bij je. Annelies -
19 November 2012 - 23:30
Papa:
Hoi steph
Kan niet wachten om je weer in mijn armen te sluiten
Het wordtbhier al lekker koudbbereid je maar vast voor op het snowboarden
Kus pap -
19 November 2012 - 23:40
Annie:
Hoi Stephanie,
Ook wij genieten weer van je geweldige belevenissen maar zijn ook blij om je straks weer te zien. Gisteren zijn Opa Verlaan en Ik bij Ricardo voetbal gaan kijken en wat speelde hij goed zeg. Lekker Ricardo over twee weken bij je .En dan lekker van elkaar genieten. Nou Steph dikke kus Peter en Annie -
21 November 2012 - 19:25
Oma :
hoi steph
wat een prachtige belevenissen
soms heel komisch maar soms ook om te griezelen
dit wordt een spannent boek
wij genieten er tenminste van
een dikke knuffel
opa en oma
-
21 November 2012 - 19:25
Oma :
hoi steph
wat een prachtige belevenissen
soms heel komisch maar soms ook om te griezelen
dit wordt een spannent boek
wij genieten er tenminste van
een dikke knuffel
opa en oma
-
21 November 2012 - 19:25
Oma :
hoi steph
wat een prachtige belevenissen
soms heel komisch maar soms ook om te griezelen
dit wordt een spannent boek
wij genieten er tenminste van
een dikke knuffel
opa en oma
-
21 November 2012 - 19:25
Oma :
hoi steph
wat een prachtige belevenissen
soms heel komisch maar soms ook om te griezelen
dit wordt een spannent boek
wij genieten er tenminste van
een dikke knuffel
opa en oma
-
21 November 2012 - 19:25
Oma :
hoi steph
wat een prachtige belevenissen
soms heel komisch maar soms ook om te griezelen
dit wordt een spannent boek
wij genieten er tenminste van
een dikke knuffel
opa en oma
-
21 November 2012 - 19:25
Oma :
hoi steph
wat een prachtige belevenissen
soms heel komisch maar soms ook om te griezelen
dit wordt een spannent boek
wij genieten er tenminste van
een dikke knuffel
opa en oma
-
23 November 2012 - 19:23
Sonja:
Hoi Steph, gezellig om je weer te lezen. O dat eten...........brrr............geitenneus? Ach wij eten rauwe haring he!
En gefeliciteerd nog met je kleine nichtje. Gisteren is ook Wendy bevallen van haar zoontje. Voor die zit het er ook op.
Heerlijk he dat Ricardo bijna komt. Wat een avontuur toch eerst voor jou dan voor jullie samen!
Nog effies dan is het zover.
groetjes Sonja.
-
25 November 2012 - 22:06
Roxy:
Lieve stephanie,
Super leuk om zo te lezen hoe het gaat met je.
Je kunt trost zijn op jezelf!
Geniet er nog maar van, voor je weet ben je weer thuis!
Liefs Roxy -
26 November 2012 - 20:07
Jolanda:
hai steph! Je laatste loodjes!! Julie is erg schattig en lief! Geniet je laatste weekjes met ricardo....we zien je over een paar weekjes weer! ! Groetjes van ons xxxx -
27 November 2012 - 19:37
Oma:
lieve steph
wat horen we nu?
je hebt oorontsteking heel akelig en pijnlijk natuurlijk
en dan ben je ook nog zo alleen
wordt maar gauw weer beter
we denken aan je
een hele dikke knuffel
liefs opa en oma -
29 November 2012 - 19:28
Oma :
hoi steph .
van mama gehoort dat de oorontsteking nog steeds niet over is
heel lastig natuurlijk omdat je in je laatste week alles goed wil afsluiten
vandaag met mamma even naar nicole geweest om het geboorte cadeautje
te brengen en ook nog iets van de goede sint
julie weer even in mijn armen gehad wat een klein popje is het maar toch al weer iets verandert
louise wil meteen groot zijn want ze wil geen luier meer om
nu meidje het allerbeste met je de laatste loodjes nog en dan heerlijk op vacantie
dikke kus van opa en oma
. -
02 December 2012 - 19:20
Oma :
hoi steph
je kan de uren gaan aftellen wat een fijn idee he
dan is ricardo er en kunnen jullie samen genieten van een welverdiende vacantie
we hopen op mooie fotos en natuurlijk ook de verhalen erbij
veel plezier en geniet ervan
opa en oma dikke kus -
02 December 2012 - 19:20
Oma :
hoi steph
je kan de uren gaan aftellen wat een fijn idee he
dan is ricardo er en kunnen jullie samen genieten van een welverdiende vacantie
we hopen op mooie fotos en natuurlijk ook de verhalen erbij
veel plezier en geniet ervan
opa en oma dikke kus -
02 December 2012 - 19:20
Oma :
hoi steph
je kan de uren gaan aftellen wat een fijn idee he
dan is ricardo er en kunnen jullie samen genieten van een welverdiende vacantie
we hopen op mooie fotos en natuurlijk ook de verhalen erbij
veel plezier en geniet ervan
opa en oma dikke kus
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
