Waarom?!!?

Wat is het toch ontzettend leuk dat iedereen zo enthousiast reageert en zo trouw mij blijft volgen! Ontzettend bedankt daarvoor het geeft de burger moed in zware tijden!! Ik hoop dat ik jullie weer kan verblijden met een nieuw verhaal!

Zaterdag ben ik met Lativa mee gegaan naar een bruiloft. Ik vind het wel wat hebben en vermaak me er aardig en bovenal het belangrijkste ze hebben rijst. Aangezien ik hier elke avond Fufu eet , dan wel met verschillende soorten soepen ben ik altijd erg blij als ik rijst kan krijgen. Dus iedere gelegenheid om naar een bruiloft te gaan, die pak ik aan.

Uiteraard zijn we later dan gepland heen gegaan. En ook de reis was weer eens heerlijk langdurig en vermoeiend. Ach het blijft Afrika dus geniet ik er maar van, want je er druk om maken heeft geen nut. Uiteindelijk vier uur later aangekomen op plaats van bestemming. De ceremonie was nog niet begonnen omdat de vorige bruiloft nogal uit liep. Dit keer mocht ik plaats nemen in een leslokaal wat omgetoverd was tot kerk en nu dus gebruikt werd voor de bruiloft. Na een hoop gezang, gebeden en gepraat was het eindelijk zo ver waar ik al weken op zat te wachten. De kus… Nou die kwam niet… Toen het moment daar was gaven ze elkaar een knuffel zoals broer en zus zouden doen. Echt zo slap… Wat een preuts gedoe.
Daarna zijn we naar een andere plaats van bestemming gereden door een trotro waar we lekker met zijn allen in gepropt werden. Heerlijk hoor zit je dan met je witte jurkje en een hoop mensen opgepropt. Ik was blij dat we er waren. Op plaats van bestemming werden uiteraard de flessen bier ( ja heren onder ons FLESSEN!!) op tafel gezet, met het gebit geopend en vervolgens in een teug leeg gedronken. Na een anderhalf uur waren de dames al aardig aangeschoten en werden weer de vunzige verhalen en liedjes op tafel gesmeten
. Om half 10 Ghanese tijd zijn we maar begonnen aan onze reis naar huis. Het vinden van een taxi of trotro blijkt in de avonduren toch lastiger dan ik dacht. Mensen staan te dringen, gooien zichzelf letterlijk voor een trotro of blijven minuten er achter aan rennen om een plekje te bemachtigen. Wat een heerlijk leedvermaak is dat zeg! Na een uurtje geduld en pijn in mijn buik van het lachen stopte er een trotro pal voor onze voeten waar we zonder moeite in konden stappen. Zo zie je maar weer geduld is een schone zaak. Uiteindelijk veel te laat thuis gekomen waar een heerlijk bordje Fufu op me stond te wachten. Nou daar zat ik niet echt op te wachten. Maar gelukkig is er altijd wel een hongerig kind in de buurt.

Zondag was The Match. Dus ik dacht ik kan wel even uitslapen aangezien de wedstrijd om 3 uur begint. Maar uiteraard niets bleek minder waar. Om 6 uur stond Comfort aan de deur dat ik naar buiten moest komen omdat er wat gebeuren ging. Dus met mijn slaaphoofd maar naar buiten. Ik zag niks anders dan anders behalve een andere man maar ja aangezien ik iedere dag wel weer nieuwe mensen zag was dit niks nieuws.
Maar goed de oude man zat op een plastic stoel met tegenover hem een andere man. Na druk gepraat kwam er een fles sterke whisky tevoorschijn en twee grote longdrink glazen. De man in kwestie bleek een probleem te hebben op zijn werk en kwam advies vragen aan de oude man, aangezien hij een chief is. Dus eerst weer even bidden, dan wat whisky schenken aan de goden (door het te schenken op de grond super zonde natuurlijk!) en dan zelf ook nog even een glas whisky achterover slaan. Iedere betrokkene moest er wat van drinken, dus je raad het al.. daar zat ik dan om 6 uur zondagochtend met een glas whisky in mijn hand. Nou een heel klein mini slokje zorgde al voor kokhalsneigingen dus was ik erg blij dat iedereen even weg keek en ik mijn overige deel ook aan de goden kon schenken! God thank you!
Na een rustige ochtend ben ik rond 2 uur vertrokken naar het huis van Baba om me voor te bereiden op de wedstrijd. De mannen waren al erg zenuwachtig en konden niet wachten om hun nieuwe shirtjes aan te trekken. Rond half 4 (ja je leest het goed half uur later dan de wedstrijd was gepland..) kwamen ze allen naar buiten om hun nieuwe tenue te showen. Erg leuk hoor om te zien. Uiteraard wilde ze even allemaal apart op de foto, en samen en met die en even zo, en even zittend en even staand en met bal en zonder bal. Na goed naar 300 foto’s kon er eindelijk begonnen worden met de wedstrijd.
De wedstrijd was uiteraard weer spannend. gelukkig wonnen ze de pot met 2-1!
Na de wedstrijd werd ik nog even persoonlijk bedankt door alle spelers en werd mij zelf even gevraagd naar mijn voetbaldeskundigheid. Ik heb de “fouten” maar op het slechte veld gegooid….

Ik heb een rustige week achter de rug. Ik heb qua werken deze week vrij weinig gedaan. Ik ben hier tenslotte vrijwillig dus het zelf inplannen van mijn werkdagen en dus het nakomen van mijn verplichtingen valt geheel onder mijn eigen verantwoording. En eerlijk gezegd dat bevalt me wel.

Ik ben maandag wezen werken in de The Justab, en omdat de afdeling erg leeg was en ook niet echt de leukste verpleegkundige aanwezig waren heb ik maar gewerkt op het lab. Om vervolgens rond 2 uur de deur achter mij te sluiten en iedereen een fijne dag te wensen.

Maandagavond werd ik uit mijn kamer geroepen door Comfort, of ik ready was for the labor. Ja hoor dat was ik wel. Dus met een sprong mijn bed uit mezelf in een jurk gehesen op weg naar de zwangere vrouw. Benodigdheden: 1 paar handschoenen, 3 watjes, een kapmes en een doek. Eenmaal bij de zwangere vrouw aangekomen werd er even gevoeld hoeveel cm ontsluiting ze had. Dat daar geen handschoenen voor nodig waren was voor mij volkomen nieuw en schokkend. Vooral omdat de volgende dag met diezelfde handen mijn soep en fufu wordt bereidt…. Helaas was ze nog niet ver genoeg dus besloot Comfort om haar door te sturen naar het ziekenhuis. Balen hoor, wil zo graag een onder-de-boom-bevalling zien..
Oja het kapmes dat is voor de navelstreng!

Dinsdag was een spannende dag. Ik zou mondeling mijn fietsen gaan aanbieden aan het Ghana Health service. Dus om 10 uur present op kantoor waar ik vervolgens nog een uur kon wachten. Altijd fijn dat wachten.
Eenmaal bij de directrice aangekomen heb ik mijn idee over de fietsen verteld. Ze was erg blij en enthousiast en zei duizendmaal god bless you. Nou daar ben ik blij om! Dus lieve donateurs! GOD BLESS YOU! Na dit officiële bezoek ben ik met Robert richting Accra gegaan om de fietsen te gaan kopen. Met 3000 cedi op zak in briefjes van 10 en 20 voelde ik me een behoorlijke rijke vrouw en kocht ik in mijn gedachte iedereen om, om ervoor te zorgen dat ik zo snel mogelijk weer weg kon uit deze chaos. Wat is Accra toch verschrikkelijk druk. Een mierenhoop is er niks bij!
Uiteraard moest Robert eerst nog van alles regelen en langs andere mensen. Dus nadat ik heel Accra had gezien kwamen we eindelijk aan bij een fietsenboer. Nou die fietsen waren nog te slecht voor de vuilnisbelt. Ondanks dat het aantal wat ik kon aanschaffen me wel aansprak wist ik dat dit een verloren investering zou zijn. Dus besloten we maar om door te gaan naar de grote shoppingmall. Een hele verrassing om daar aan te komen. Ik waande mij even in Amerika en voelde me niet meer de enige blanken. Het stikte ervan en ook de winkels waren van kwaliteit. Winkels als Apple, tommy Hilfiger, puma en noem maar op. Alsof ik geland was in de “gewone” wereld. In deze gewone wereld heb ik maar liefst 10 vrouwen mountainbikes aangeschaft! Alsof het de normaalste zaak van de wereld was kon ik mijn 3000 cedi in briefjes van 10 en 20 kwijt aan de kassa en kon ik de fietsen ophalen in het magazijn.
Tja en daar sta je dan met 10 fietsen in een doos, in Accra. Tja hoe krijg je dat mee naar Kasoa, in ieder geval niet in een Trotro. Gelukkig heeft Robert nog wel ergens een vriend met een truck. Nou een truck kon ik niet noemen. Het was een kleine pick up truck met zeker niet genoeg ruimte voor tien fietsen. Maar he in Ghana is alles mogelijk (it’s possible) dus die tien fietsen gingen erin. De truck had nog plek voor 2 mensen, helaas waren wij met zijn drieën dus besloot we maar om ons lichtelijk op te vouwen in de kabine van de truck. Nou jammer dat ik er geen foto’s van heb kunnen maken, want werkelijk waar geen stukje kont was over na een rit van 1,5 uur op de handrem. Mijn benen zaten in hun winterslaap en ook de rest van mijn lichaam protesteerde hevig bij het uitvouwen bij thuiskomst.
Om vervolgens mijn reis naar huis te kunnen vervolgen in een overvolle trotro. Oh daar kwam weer het waarom moment. Gelukkig stond bij thuiskomst mijn heerlijke fufu op mij te wachten en was iedereen blij mij te zien.

De dinsdag op woensdag nacht was een feestje… Mijn bezoek aan Accra eindigde weer in een fantastische running… dit keer deed ook mijn maag mee en mocht ik nu rennen met een emmer in mijn hand. Ik zal jullie verder de details besparen. Maar voor de andere “onmoet afrika gangers” ik heb de zwarte emmer gebruikt! Wat een ellende en wat voel je je dan klote zeg. Op dat soort momenten weet je pas echt wat je mist! Een toilet, een badkamer, vloerverwarming, water, zeep, een douche, een moeder die je haren uit je gezicht houdt. Het was dus in een woord: klote. Maar goed Comfort drukte me de volgende ochtend weer met de neus op feiten en wist dit nachtelijke avontuurtje weer heerlijk te benoemen met: that’s africa for you. Daar heeft ze dan weer gelijk in. Dus hupatee mijn eigen apotheek geraadpleegd en met een uurtje of anderhalf was ik klaar om mijn dorp te verlaten en in te ruilen voor een beetje strand, zee en lekker eten.
Ik weet het ik had misschien moeten werken , maar zeg nou zelf aan vrijwilligerswerk moet ook een klein beetje vrij zitten toch?

De rest van mijn dag heb ik aan het strand van Krokobite doorgebracht met een boek, een lekker salade en sávonds een pasta. Daarna een heerlijk avondje gehad met Nederlandse meiden om vervolgens voldaan en gelukkig in mijn bed te stappen.

Sóchtend hebben we een heerlijke duik in de zee genomen om daarna te ontbijten met vers fruit, een koel briesje, een warme zonnestraal, palmbomen op de achtergrond en vergeet vooral niet in RUST! Heerlijk. En ja ook nu kwam het moment weer.. ja hier doe ik het voor! Genieten.

Maar ook aan al het goede komt een eind. Rond twaalf uur zijn we weer naar Accra gegaan om onze haren en lichamen te laten vervuilen door de smerige stad en mensen om mij heen. Me visum verlengen hoort namelijk wel bij een van mijn verplichtingen. Nu maar hopen dat ie op tijd klaar is… Het is en blijft Ghana namelijk…

Vrijdag was DE dag van deze week. De fietsen afleveren bij de Ghana health service. 10 uur stipt zat ik present op de stoep van kantoor. Uiteraard geen Robert te bekennen. Dan maar een smsje sturen met voorzichtig de vraag of ie een auto had geregeld. Gelukkig begreep hij de hint en belde me vlot terug dat de deur opgemaakt zou worden en dat hij zo snel mogelijk na kantoor zou komen. Kwart voor elf ben ik maar richting zijn huis gegaan om Robert nog in zijn onderbroek aan te treffen. Lekker hoor die Ghanese stiptheid… Kan er nog niet echt aan wennen. Maar goed comfort zou zeggen; Thats africa for you. Auto was geregeld, helaas kon hij geen grotere auto regelen dus moesten we weer de tien fietsen in de kleine pick up tuck proppen. En uiteraard mocht ik mijzelf daar ook weer in proppen. Gelukkig een klein stukje. Eenmaal bij het hoofdkantoor aangekomen begon het gestress. Tja een fiets in elkaar zetten is niet echt iets wat je mee krijgt in je voorbereiding. Maar met behulp van Marlies (Nederlandse vrijwilliger) hebben we even het varkentje gewassen en binnen een uurtje 4 fietsen in elkaar gezet. Er was wat hulp van de Ghanese kant maar echt kaas van gegeten hebben ze niet. De andere 6 mogen zij zelf in elkaar zetten, gelukkig had de directrice daar wel een mannetje voor. Na de overdracht nog een hoop foto’s gemaakt, handen geschud en een praatje, heb ik de fietsen daar achter gelaten alsof het mijn eigen kinderen waren. Het voelde even als een misstap, maar toen ik me omdraaide en het hele kantoor rondom de fietsen zag staan en kijken alsof het goud was had ik toch een goed gevoel erover! Ik ben benieuwd wanneer ik ze in het straatbeeld zie.

S ’middags zijn Marlies en ik naar Cape Coast vertrokken om daar een heerlijk weekendje te relaxen aan het strand. Even lekker eten, douchen, gebruik maken van het toilet maar vooral genieten en uitrusten. Eenmaal na een reis van 2,5 uur zijn we aangekomen in een prima hotel aan de rand van cape coast. Samen zijn we even cape coast gaan verkennen maar helaas werd onze wandeling verstoord door een hevige regenbui en moesten we helaas plaatsnemen aan een tafeltje aan het strand onder een palmboom. Alleen de regen maakte het wat nattig maar voor de rest was het prima. Aangezien het al diner time was hebben we heerlijk genoten van een goede vis schotel met Kreeft, calamaris en een witvis geserveerd met patat en salade. Ondertussen werden we vermaakt met afrikaanse muziek en dans. Op dat soort momenten weet ik weer waarom en geniet ik met volle teugen van het leven in Ghana.

Zaterdag hadden we een relaxdag. Lekker even uitslapen en daarna rustig een beetje cape coast verkennen. Eerst even een fort bekijken hier om de hoek van het hotel. En daarna hadden we het idee om de dag languit op het strand door te gaan brengen met af en toe een duik in de zee. Helaas werd die duik een ware martelgang en waren we blij dat we aangespoeld waren op het strand. Zo’n ongelofelijke sterke stroming dat zwemmen geen optie was. Dan maar even rustig zitten en genieten van het uitzicht. S ‘middags hebben we even lekker geluncht en heb ik even genoten van een middagdutje. Een prima dagje dus. Sávonds hebben we heerlijk gegeten aan strand en de avond afgesloten met een cocktail en een dansje.

Zondag zijn we naar fort Elmina geweest een dorp verderop. Het was erg interessant om de geschiedenis van de slavenforten te horen en vooral het aandeel wat de Nederlanders hierin hadden. Mocht je geïnteresseerd zijn zoek het op op wikipedia. In ieder geval ik was erg verrast dat een van de belangrijkste gouverneur dhr Bartels heette. Nou dat is wel toevallig! Je komt ze ook overal tegen. Na die culturele bezoekje zijn weer rustig aan onze reis naar Kasoa begonnen om daar 2 uur later ontvangen te worden met Fufu en een knuffel.

Morgen begint mijn 7de week in Ghana alweer en heb ik er nog maar 6 te gaan. Eerst nog drie bij mijn gastgezin en daarna mag ik EINDELIJK Ricardo ophalen van het vliegveld. Wat kijk ik daar naar uit zeg! Tot die tijd houd ik jullie op de hoogte van al mijn ervaringen hier!

Veel Liefs

Steph